Raleighvallen, kerst en happy 2013

Zo aan het einde van deze middag - terwijl de zon langzaam zakt, er een fris briesje blaast en ik me geestelijk aan het voorbereiden ben op mijn nachtdienst - is het weer tijd voor een blog. De laatste is inmiddels weer wat weken geleden en er heeft natuurlijk het nodige plaats gevonden in 'SU'.

Ik sloot af met de trip naar Bigi Pan en begin dit verhaal dan maar weer met een volgende trip naar de Raleighvallen. In de week tussen Bigi Pan heb ik naast wat SEH diensten namelijk niet heel veel meer gedaan dan m'n inzet verdubbelen in de vorm van winst in het casino en daarna weer minstens zo snel uit te geven in club Touché.

Met een grote groep vertrokken we vrijdagavond 14 december voor een vierdaagse trip richting Raleighvallen. Eerste tussenstop was het dorpje Witagron. Na de bekende bauxietweg kwamen we tegen het einde van de avond aan bij de plek waar de weg in Suriname ophoudt en je eigenlijk alleen nog maar per boot verder kunt. Een avondje hangmatteren bij een hutje in de middle of nowhere zonder enige sanitaire voorzieningen. 's nachts genieten van de sterren op de brug over de rivier en 's ochtends veel te vroeg op om de zonsopgang nét te missen - maar wel adembenemende foto's te kunnen nemen van de mist die over het water hing.

In de ochtend konden we samen met nog een andere groep de spullen in een grote korjaal 'zetten' (in Suriname 'zetten' we alles, een biertje, een maaltijd, een etcetera). Vervolgens werd de 75pk sterke Yamaha aangeslingerd en begon de buitengewoon interessante tocht over de rivier; prachtige natuur, maar doordat het water zo ontzettend laag stond was het constant zigzaggen tussen de stenen die wij in Nederland hunebedden zouden noemen. Huge! Ook kwamen we geregeld vast te zitten en moest het volk de boot verlaten om gewoon even ouderwets te gaan duwen. Na een uurtje of 5 à 6 varen vond broeder regenseizoen het nodig nog een flinke stortbui over ons uit te gieten en kwamen we dampend aan bij Kabalebo, daar waar de Raleighvallen gelegen waren.

We hadden een prachtige houten lodge, met uitzicht over de jungle en rivier en ondersteund door kikker en oerwoud geluiden. Uiteraard had ik een mooi plaatsje op de hoek geconfisqueerd. Helaas had ik niet in de gaten dat er ook nog een penthouse verdieping boven ons was, dus het kón beter.

Na een avondje who-is-the-man en de nodige Djogo's en Borgoe-cola was het tijd voor de wandeling naar de Voltzberg, een 240 meter hoge berg die ons uitzicht zou bieden op het dak van de jungle. Soedano, onze gids, was een kleine Surinamer, die op z'n kaplaarzen, prachtige sik en hoed, ferme stappen door de jungle maakte. Borgoe-no-sorgoe was zijn motto (gelukkig viel de kater mee) en kwamen we een paar uur later en een paar kilo zweet armer aan bij de voet van de Voltzberg. De klim was met m'n wandelschoenen niet al te uitdagend - hoewel de afdaling dat wellicht wel was (de berg was toch best steil) - maar toen we eenmaal boven stonden was het de prestatie toch waard. Erg gaaf om alleen maar groen om je heen te zien en in de verste verte alleen wat andere berg-achtige dingen en verder niets. Het we-zijn-op-de-gletsjer-gevoel van de wintersport is overtroffen! Op de terugweg ging het tempo nog omhoog, want we hadden een ontspannende duik in het water in ons vooruitzicht. 's avonds barstte de hel los met een stortbui die gerust 1 à 2 uur aanhield en voor behoorlijke afkoeling zorgde. Hierna was het copy-paste van de avond daarvoor, hoewel iedereen toch wel enige tekenen van vermoeidheid begon te tonen.

Soedano moest de dag erna toch wel hard lachen en onderstreepte zijn Borgoe-no-sorgoe maar nog eens, toen wij met onweer op onze gezichten en in doodse stilte achter hem aan sjokten naar de 'moedervallen'. Gelukkig was de tocht minder lang - maar uiteraard werd deze onderbroken door de telefoonboom, de slang die geen slang was en de plant waarmee je dengue kon genezen (wat een held).

In de middag was het snel weer inschepen. Omdat ik de dag ervoor m'n teen had gestoten en nog een wondje had werd mij het duwen van de boot bespaard, maar de forse regen- en onweersbui een slordige 10 minuten voor het einde van de uren durende vaartocht, zorgde ervoor dat e.e.a. toch alsnog nat werd. Overigens begon het inmens hard te onweren, zagen we geen hand voor ogen en moesten we de boot leeghozen om te voorkomen dat we teveel water zouden maken. Toch bleef de bootsman gestaag doorvaren, uiteraard midden op het water en vol gas. Niet heel relaxt, maar wel weer een ervaring erbij. Het in-slaap-val-partybus-verhaal richting Paramaribo zal ik jullie besparen. De dag erna was ik moe, schor van de vele kararokeliedjes en verkouden.

Na dit weekend zou het weer even 'rustig' worden, met ook kerst in het vooruitzicht. Er werd met BBQ en stripper afscheid genomen van 2 dames, zodat ze voor kerst weer thuis konden zijn. Er werd geld verloren en verdiend in het casino en niet te vergeten, levens gered op de SEH.

Op 1e kerstdag vertrokken we met de mannen al vroeg in de middag richting stad om een outfit voor het kerstdiner te scoren. De witte driedelige kostuums gingen met hun omgerekende 200 euro toch iets boven budget, dus eindigden we met een vestje wat uiteindelijk zonder overhemd werd gedragen op ons kerstdiner. Met een mannetje of 20-25 begon de avond in alle gezelligheid en genoten we van de slappe verhalen tussendoor en alle lekkernijen die de 'huizen' gemaakt hadden. Het toetje was voor ons huis en we konden ons uitleven met dé Suri-Ned mix van Bakabana's (gebakken banaan) met ijs en chocoladesaus. Hoe we hadden bedacht dat we toch zeker een liter saus nodig hadden voor 20 man (véél te veel)- ik weet het niet - maar lekker was het wel. Niet lang na het toetje klonk er vanaf de straat harde muziek en getoeter. Een partybus was geregeld en zodoende gingen we al feestend de stad in om te eindigen bij een streetparty waar tot in de late uurtjes werd gedanst.

Omdat ik jullie ook inmiddels een gelukkig 2013 moet wensen, kan het verhaal van oud en nieuw niet ontbreken. Via via hadden we al gehoord dat het hier inmens was. Op internet zag ik al dat onder andere de auteurs van de Lonely Planet het hadden uitgeroepen tot no. 1 spot van de wereld - en dat was het. Koninginnedag XXXL. 's ochtends om 11 uur de straat op. Knallende vuurwerkmatten in het kwadraat tot de macht ontelbaar om 12u. Veel mensen. Veel muziek. Veel drank. Veel dansen. Veel blije gezichten. Om 16u uitgeput naar bed. 's Avonds weer de stad in na een verfrissende douche en wat vuurwerk knallers. We sloten 2012 af in Zus & Zo met nog zo'n (ik schat) 100-150 andere Nederlanders. Wat mooi.

Een gelukkig nieuwjaar allemaal, ik beloof plechtig dat ik vóór ik op 17 januari naar Brazilië ga vliegen, echt nog een blog zal wijden aan de SEH. Helaas is dit alles wat ik hiervoor schrijf zó enorm leuk, dat ik het jullie niet wilde onthouden. Foto's volgen!

Bakra, gelukkig 2013!