Eerste week Brazilië

Zoals ik een kleine 2 maanden geleden mijn reisverslag begon, begin ik hier nu maar weer mee voor Brazilie.

In Suriname was ik nog last minute meegegaan op een trip naar Galibi. Ondanks dat het subtiele inpak- en Suriname-verlaat-stress opleverde heb ik hier geen moment spijt van gehad. We vertrokken dinsdagochtend vroeg richting Albina, tegen de grens van Suriname en Frans-Guyana alwaar we in een bootje stapten en verder voeren richting de monding van de oceaan. Galibi is een dorpje van ongeveer 800 inwoners en ons verblijf stond dan ook temidden van de huisjes, het zand en de vele mangobomen. Een bezoek aan het 'Galibi Zoo' (meer een liefdadigheidsproject dan een volwaardige dierentuin) behoorde tot het programma, evenals poging tot zeeschildpadden spotten in de avond. Het seizoen was net begonnen, maar helaas hadden we besloten een andere kant op te lopen zodat we wel sporen, maar geen schildpadden hebben gezien (overigens zijn die beesten echt enorm).

Nadat we een dagje later nog Saint-Lauraint in Frans-Guyana bezochten (even wat euro's gepind en een capucchino en croissantje genuttigd) en uiteindelijk weer op de Gongrijpstraat arriveerden begon dan echt de laatste avond. De mensen met wie ik 2 maanden in Suriname had gezeten en waarmee ik allerlei leuke dingen heb gedaan, moest ik achter gaan laten. Niet leuk, maar ik wist dat het moment eraan kwam. Gelukkig werd ik nog weggebracht (om 3:45u in de taxi stappen is geen pretje, deed me denken aan toen ik klein was en we op vakantie gingen) en vaarwel geknuffeld. Uiteindelijk kwam ik na een behoorlijk schommelige vlucht aan in Belem.

Belem ligt in het Noorden van Brazilie, tegen de Oostzijde van de Amazone en is één van de eerste Portugese nederzettingen langs de Amazone. Met een kleine 2 miljoen inwoners best een flinke stad om mee te beginnen.

Ondanks dat men in Paramaribo gerust met 80 km/h door de stad crosste, is Belem toch wel echt een stuk drukker en dichter bevolkt met kantoorgebouwen, flatgebouwen en, jawel, een C&A. Ik trok de eerste 2 dagen op met een zeer gezette Amerikaanse bibliothecaris (v) met dito gedragingen; ze hield van 'geeks', 'science-fiction' en speelde graag video-games. Juist. Hilarischer werd het toen zich de eerste middag een tattoo-Bob (v) bij ons voegde. Het uit Zweden afkomstige meisje was compleet overladen met tattoo's en had haar eigen tattoo studio. Enfin; ik vond het wel geestig om de horizon eens flink te verbreden. We bezochten de markt en genoten aan het einde van de dag van een uniek Amazone biertje, dat word gebrouwen in Belem. Omdat bij mij al vroeg de energie op was ging ik slapen in m'n 'dorm'. In het kader van de geldbesparing had ik blijkbaar ingezet op een soort vliering bovenin het hostel, met 2 stapelbedden en een hok voor m'n bagage. An sich niet zo erg, maar de boel was zo gammel dat je meeveerde met iedere stap die iemand zette. Daarnaast was er een soort balustrade waardoor de vliering uitkeek op de TV-ruimte en hal waar 24/7 het licht brandde. Ik verruilde hem de 2e nacht voor een hok met airco, muf ruikend naar oud zweet en zonder ramen. Met onze bibiliothecaris bezocht ik verder de rest van de stad en kwam zo onder andere terecht in het eind 19e eeuw gebouwde Teatro da Paz, waar we dezelfde avond nog een balletvoorstelling van een lokale dansacademie bekeken.

Ik had eindelijk wat plannen gemaakt voor de komende dagen (ben met m'n Lonely Planet op zak naar Brazilië gegaan en daar blijft het zo ongeveer bij) en moest volgens de Lonely Planet ook Ilha de Marajo bezoeken. Op 3 uur varen van Belem zou dit eiland ter grootte van Zwitserland een prachtige plaats moeten zijn waar Buffalo's grazen en je heerlijk tot rust zou komen in de paar kleine stadjes. Maar eerst de boot. Ik had lekker uitgeslapen en toen ik de terminal had gevonden (bordjes om iets aan te geven kennen ze niet echt) kwam ik een half uur voor vertrek in een overvolle hal terecht waar de verkoop klaarblijkelijk ergens achterin de hoek was. Wonderbaarlijk genoeg pasten de (ik meen) 600 mensen keurig in de kuipstoeltjes van de boot. Maar... geen toerist te zien. Na deze tocht begin ik te snappen waarom het soms misgaat met passagiersboten; de golven waren enorm, de boot deinsde als een gek en heb toch zeker een tiental mensen niet lekker/zeeziek zien worden. Misschien verklaarde dit waarom zeker 90% van de inzittenden een half uur voor het einde van de reis al bij de uitgang stonden (heel irritant). Bij aankomst werd ik half een bus in gesleurd en kon voor 4 reias (1,50 euro) naar het stadje Salvaterra alwaar ik - dacht ik - een leuk hotel had gekozen. Na wat gehannes met m'n Portugees (ik spreek geen woord...) lukte het me duidelijk te maken waar ik heen wilde. Er bleek een Portugees sprekende Nederlander in de bus te zitten die me uitlegde dat ze eerst alle passagiers af zouden zetten en mij dan als laatste bij het hotel zouden droppen. Je snapt wel wat er door m'n hoofd ging toen voorin de bus 2 Brazilianen zaten, er getankt werd en er hier en daar een brommertje langs de bus reed (en natuurlijk was het al donker). Ik had de veel te grote hoeveelheid geld in m'n portemonnee inmiddels onopvallend weg gemoffeld. M'n hotel lag aan een donkere straat, iets buiten de straat die het centrum genoemd werd. De eigenaar sprak slechts Portugees en met m'n talengidsje kwamen we toch een heel eind. Relatief teveel geld per nacht, WiFi was er niet (en bedankt Lonely Planet), net zoals de fietsverhuur (terwijl dat juist zo leuk was aan het eiland). Ook bleek ik de enige bezoeker te zijn en lag m'n kamer aan een soort doorgaande weg waar iedereen in theorie zo bij kon. Nadat ik even verderop een halve kilo varkensvlees van de BBQ voor nog geen 4 euro had weggewerkt, zat er dus niets anders op dan dit stukje te typen en te gaan slapen.

Zo; einde depressieve modus! Het bleek dat het eiland wel degelijk mooi was en m'n hotel echt tegen het strand aan lag. Ik was de dag erna al vroeg aan het strand en heb bij een restaurantje goed geintegreerd met 2 Brazilianen die hun Engels graag wilden verbeteren. Uiteindelijk heb ik de middagboot terug gepakt en kon ik vrijwel meteen door naar de bus die me naar São Luis zou brengen. Voor een kleine 50 euro een nacht in de bus; niet goedkoop, maar wel briljante kwaliteit. Ik dacht dat de wintersportbussen goed waren, maar dit overtreft qua comfort. In São Luis ontmoette ik 3 mensen uit Manchester en 2 Italiaans/Zwitsers waarmee we in de stad een 'pousada' uitzochten - een soort guesthouse en we de dag ontspannen doorbrachten. Ik vertrok met een trip naar Lençois Maranhenses, een natuurpark met prachtige grote duinen waartussen in sommige delen van het jaar prachtige waterpartijen ontstaan. Mijn foto's (zie Facebook) zijn al mooi, maar Google is nog gaver. Ik was de enige buitenlandse toerist (Brazilaans toerisme bestaat uit een binnenlandse vlucht van zuid naar noord en daar dan zo'n trip doen), dus iedereen wilde maar al te graag op de foto met 'Wezze-laie'. Ook zorgde de 4x4 rit door de duinen voor de nodige integratie (al dat heen en weer geschud...).

São Luis is verder een erg mooi stadje met historisch centrum, keien, een soort Delftsblauw achtige tegeltjes en mooi gekleurde huizen. Doordat de meeste mensen buiten het centrum wonen is hier lekker vertoeven. Nadat ik dit reisverslag upload ga ik richting bus om naar Fortaleza te gaan. Het is bizar te beseffen dat ik nog ongeveer 3 weken te gaan heb voor ik weer thuis ben. Dit reizen is overigens wel heel anders; telkens wisselende contacten, maar doordat ik alleen ben kan ik ook wel zelf bepalen wanneer ik wel en niet contact zoek of gezellig ga doen. Best prima.

Foto's staan trouwens op Facebook. Vind het een beetje onhandig om het allebei te gaan posten en uitzoeken.

Interessant aan Brazilië:
- op straat waan je je telkens in de skihut. Voor de winkels staan karaoke-achtige boxen met foute synthesizer muziek. Er staat een mannetje naast die er iedere 5 seconden iets doorheen schreeuwt
- al het eten gaat hier gepaard met rijst, bonen, een mixje van salade en soort spaghetti. Je eet wel een flinke schouderkarbonade voor ongeveer 3 euro 50. In ieder geval is de Surinaamse obstipatie verleden tijd
- de apotheek deelt hier gratis (althans, zo vertaal ik het maar) medicatie uit tegen hoge bloeddruk en suikerziekte
- mensen zijn niet de beste in het wijzen van de weg. Als ze het niet weten sturen ze je gewoon rechtdoor