Eerste dagen in Paramaribo

Na 9 uur lang door de KLM te zijn volgepropt met rijst, kip, roti en de nodige drankjes kwam ik 20 november aan op het vliegveld van Paramaribo. Overigens niet voordat ik tijdens de reis al mocht proeven van de Surinaamse gastvrijheid. M'n in Amsterdam wonende Surinaamse buurvrouw zou met haar (naar ik schat) flink op leeftijd zijnde moeder naar het vakantiehuisje in Paramaribo gaan. Of ik ook niet zin had om een keertje langs te komen. Natuurlijk! En de toon was gezet...

Iets minder gastvrij leek de douane op het vliegveld. Wij waren de gelukkigen om te profiteren van een nieuw automatiseringssysteem. De wachttijd bedroeg daardoor slechts 2 uur. Uiteindelijk keerde de gastvrijheid terug toen ik tegen het einde van de avond arriveerde in m'n studio/appartement aan de Gongrijpstraat 49. De beheerder zat keurig te wachten, schoof een bak bami bij me naar binnen en gaf graag uitgebreide instructie over de airco op m'n kamer (ik maak er inmiddels enkele dagen dankbaar gebruik van).

Na poging tot uitslapen werd ik door een studiegenoot meegenomen op sleeptouw. De nodige 'highlights' van Paramaribo kwamen aan de orde; het onafhankelijkheidsplein, palmentuin, waterkant, markt - maar ook het veelzeggende 't Vat, Zus en Zo etc. Paramaribo is een bezige stad, subtiel chaotisch en natuurlijk flink warm met temperaturen boven de 30 graden. Kennismaken met de huisgenootjes gebeurde later de middag en ik kon bij 'Jopie' achterop z'n brommer springen om een klassieke herenfiets (met kratrekje voorop, de ding-dong bel ontbreekt helaas) op te pikken. De dag eindigde verder met een avondje poolparty waar zo'n kleine 20 mensen uit ons kikkerlandje aanwezig waren (veelal co-schappers of andere stagiaires).

De beide volgende dagen was het wederom raak en zouden we lekker buiten de deur eten! Suriname kent een rijke mix met onder meer Chinese en Javaanse invloeden; dus de Warung met een heerlijke (grote) portie nasi voor ongeveer 13SRD (ruim 3 euro) beviel me wel. Op de laatste dag van de week moest ik nog langs het Academisch Ziekenhuis (AZP), waar ik maandag de stage zou beginnen. Helaas had ik verzuimd een MRSA test in Nederland te laten verrichten. Voor de niet medici: dit is een voor veel antibiotica ongevoelige bacterie, waar in Nederland een vrij strikt beleid op wordt gevoerd om verdere verspreiding te voorkomen. Bij 'ons' is het ook zeer gebruikelijk om een Hepatitis B vaccinatie en Mantoux test ter uitsluiting van TBC te verrichten tesamen met de MRSA test; maar hier blijkbaar niet. Bottomline van dit verhaal: via allerlei gebouwen, balies en een rondleiding op de SEH was de conclusie dat ik op z'n vroegst dinsdag aan de slag kan als de uitslag bekend is. Maar; ik heb er wel meteen een officieel betaalbewijs van het AZP bij. Er is hier trouwens sprake van een flinke mond-op-mondreclame. De verhalen over 'Chico' bleken waar te zijn: officieel moet je binnen een week naar de vreemdelingenpolitie om een stempel in je paspoort te halen. Natuurlijk is het kantoor in het centrum gesloten (er werd blijkbaar flink gefraudeerd), dus zit er niets anders op dan een taxirit van een 20-30 minuten te doen. Chico brengt de studenten heen en weer en door zijn connecties kan hij ook nog de rijen omzeilen. Logischerwijs verwacht je dat hier een prijsje tegenover staat. Maar; voor slechts 20SRD (iets minder dan 5 euro) ben je anderhalf uur op pad en een stempel rijker.

Zo'n eerste verhaal tikt toch wel lekker weg, genoeg nieuwe indrukken (hoewel ik jullie nog niet eens veel van de sfeer kan meegeven en minstens de helft van al m'n activiteiten ontbreekt)... dus om af te sluiten nog wat andere do's. Vrijdag Club Touché bezocht, waar je dus geweest moet zijn als je hier stage loopt. Vandaag per fiets in de bloedhitte naar de koffieplantages geweest. Eerst illegaal de brug over de rivier overgestoken (met de boot varen is voor watjes), om vervolgens via allerlei wegen de cacao/koffiebonen en een natuurpark te zien. We sloten de middag af met een bezoek aan Fort Nieuw Amsterdam op het punt waar de Commewijnerivier en de Surinamerivier samenvloeien. Een succesvolle historie kent het fort echter niet; zo viel het onder andere in handen van de Engelsen en werd het later als gevangenis gebruikt. Na het bezoek werden de fietsen in een vissersbootje gezet en konden we onder begeleiding van een forse regenbui het laatste stukje van de rit vervolgen.

Tot slot van dit eerste verhaal; de eerste paar dagen bevallen me goed, het ritme en de warmte wennen snel en de sfeer is fantastisch. Mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en met de collegae uit Nederland zorgen we ervoor dat we Paramaribo enigszins uit de ellende van de economische crisis houden. De nodige tripjes gaan nog gemaakt worden, maar eerst is het nu zaak dat ik zo snel mogelijk aan de slag kan in het ziekenhuis. Bakra (Nederlander), tot later!